داستان تولید شلوار جین

اولین شلوار جین برای ماندگاری بالاتر ‫به عنوان یک پارچه چنبه‌ای محکم طراحی شد. بعدا شلوارهای بادوام را ‫به معدن‌چیان کالیفرنیایی معرفی کردند ‫که می‌توانست سال‌ها ‫سایش و پارگی را تحمل کند. در طول قرن بیستم، ‫این شلوارهای طبقه کارگر ‫به نمادهای مد تبدیل شدند. ‫اما با افزایش تقاضا برای شلوار جین، ‫ماندگاری آن‌ها کاهش یافته است. ‫امروزه، بیشتر شلوارها  ‫بیش از یک سال دوام نمی‌آورند. ‫و هر شلوار جدیدی که می‌خرید ‫هزینه‌ای بالاتر از تصورتان دارد.

‫زندگی هر شلوار جین ‫از مزرعه پنبه شروع می‌شود. ‫برای تولید یک جفت شلوار ‫حدود ۰/۷ کیلوگرم پنبه نیاز است. ‫رشد این مقدار پنبه ‫به ۱۰,۰۰۰ لیتر آب نیاز دارد، ‫بدون ذکر علف‌کش‌ها ‫و آفت‌کش‌های مختلف، ‫که آب‌های زیرزمینی را آلوده می‌کنند. ‫برداشت پنبه با دست یا ماشین‌آلات صنعتی ‫انجام شده ‫و به کارخانه‌های نساجی منتقل می‌شود ‫جایی که به نخ ریسیده می‌شود. در این مرحله، نخ معمولاً با الیاف پلاستیکی ‫مانند اسپندکس ‫برای افزایش خاصیت کشسانی نخ ترکیب می‌شود. ‫این نخ‌های پلاستیکی شلوار جین مدرن را ‫راحت‌تر و منعطف‌تر می‌کنند، ‫البته با دوام بسیار کمتر.

‫بعد، نخ‌ها به آبی که علامت تجاری ‫شلوار جین است، رنگ می‌شوند. اکثر تولیدکنندگان مدرن ‫از رنگ مصنوعی استفاده می‌کنند ‫که از محصولات جانبی نفت ‫و مواد شیمیایی سمی ساخته شده است… ‫در نهایت، زیپ‌ها، ‫دکمه‌ها و پرچ‌ها ‫ساخته شده از مس و سایر فلزات، ‫که استخراج آن‌ها منبع دیگری ‫برای تخریب محیط زیست است. ‫در مجموع، فرآیند تولید ‫برای یک جفت شلوار جین ‫بیش از ۳۳ کیلوگرم کربن منتشر می‌کند – ‫معادل رانندگی ‫بیش از ۱۱۰ کیلومتر…

‫برخی شرکت‌ها روی راه‌حل این امر ‫کار می‌کنند، ‫از استفاده از پنبه ارگانیک گرفته ‫تا بازیافت و استفاده مجدد از جین. ‫شما هم می‌توانید به کاهش اثراتِ ‫زیست محیطی آن، ‫با خرید شلوار جین دست دوم و تعداد کمتری ‫از شلوارهای مورد علاقه خود، کمک کنید. تولیدکنندگان جین نیز توصیه می‌کنند بعد از هر ۱۰ بار پوشیدن، شلوار جین خود را بشویید. ‫و در صورت امکان برای کاهش مصرف انرژی ‫شلوار خود را با هوا خشک کنید.