داستان تولید شلوار جین
اولین شلوار جین برای ماندگاری بالاتر به عنوان یک پارچه چنبهای محکم طراحی شد. بعدا شلوارهای بادوام را به معدنچیان کالیفرنیایی معرفی کردند که میتوانست سالها سایش و پارگی را تحمل کند. در طول قرن بیستم، این شلوارهای طبقه کارگر به نمادهای مد تبدیل شدند. اما با افزایش تقاضا برای شلوار جین، ماندگاری آنها کاهش یافته است. امروزه، بیشتر شلوارها بیش از یک سال دوام نمیآورند. و هر شلوار جدیدی که میخرید هزینهای بالاتر از تصورتان دارد.
زندگی هر شلوار جین از مزرعه پنبه شروع میشود. برای تولید یک جفت شلوار حدود ۰/۷ کیلوگرم پنبه نیاز است. رشد این مقدار پنبه به ۱۰,۰۰۰ لیتر آب نیاز دارد، بدون ذکر علفکشها و آفتکشهای مختلف، که آبهای زیرزمینی را آلوده میکنند. برداشت پنبه با دست یا ماشینآلات صنعتی انجام شده و به کارخانههای نساجی منتقل میشود جایی که به نخ ریسیده میشود. در این مرحله، نخ معمولاً با الیاف پلاستیکی مانند اسپندکس برای افزایش خاصیت کشسانی نخ ترکیب میشود. این نخهای پلاستیکی شلوار جین مدرن را راحتتر و منعطفتر میکنند، البته با دوام بسیار کمتر.
بعد، نخها به آبی که علامت تجاری شلوار جین است، رنگ میشوند. اکثر تولیدکنندگان مدرن از رنگ مصنوعی استفاده میکنند که از محصولات جانبی نفت و مواد شیمیایی سمی ساخته شده است… در نهایت، زیپها، دکمهها و پرچها ساخته شده از مس و سایر فلزات، که استخراج آنها منبع دیگری برای تخریب محیط زیست است. در مجموع، فرآیند تولید برای یک جفت شلوار جین بیش از ۳۳ کیلوگرم کربن منتشر میکند – معادل رانندگی بیش از ۱۱۰ کیلومتر…
برخی شرکتها روی راهحل این امر کار میکنند، از استفاده از پنبه ارگانیک گرفته تا بازیافت و استفاده مجدد از جین. شما هم میتوانید به کاهش اثراتِ زیست محیطی آن، با خرید شلوار جین دست دوم و تعداد کمتری از شلوارهای مورد علاقه خود، کمک کنید. تولیدکنندگان جین نیز توصیه میکنند بعد از هر ۱۰ بار پوشیدن، شلوار جین خود را بشویید. و در صورت امکان برای کاهش مصرف انرژی شلوار خود را با هوا خشک کنید.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.